در این مطلب معایب اخذ اقامت از طریق سرمایه‌گذاری بررسی می‌شود. ابتدا تفاوت بین اخذ شهروندی و اخذ اقامت از طریق سرمایه‌گذاری را بیان می‌کنیم.
اخذ شهروندی از طریق سرمایه‌گذاری چیست؟
اخذ حق شهروندی توسط سرمایه‌گذاری فرآیندی است که به‌موجب آن یک کشور، در مقابل سرمایه‌گذاری در اقتصادش، به فرد متقاضی، امتیاز شهروندی ارائه می‌دهد. تعریف سرمایه‌گذاری معتبر، در هر کشور متفاوت است. اکثر کشورها گزینه‌هایی در اختیار متقاضیان قرار می‌دهند. که شامل کمک به صندوق توسعه ملی دولتی یا خرید املاک و مستغلات می‌شود.
اخذ شهروندی از طریق سرمایه‌گذاری با اخذ اقامت از طریق سرمایه‌گذاری متفاوت است. زمانی که متقاضی اخذ اقامت از طریق سرمایه‌گذاری را انتخاب می‌کند، این متقاضی “حق اقامت” در آن کشور را می‌گیرد.
معایب اخذ اقامت از طریق سرمایه‌گذاری
زمانی که فرد حق اقامت را کسب کرد، باید مدت‌زمان مشخصی، به‌عنوان‌مثال، شش ماه از سال را در آن کشور اقامت داشته باشد. در غیر این صورت حق اقامت خود را از دست خواهد داد.
یکی دیگر از معایب اخذ اقامت از طریق سرمایه‌گذاری این است که اقامت لزوماً به شهروندی منجر نمی‌شود، و درخواست برای شهروندی یک فرآیند جداگانه است. کسانی که اقامت دریافت کرده‌اند معمولاً قبل از اینکه بتوانند برای شهروندی درخواست بدهند، باید بین سه تا شش سال صبر کنند.
حداقل سرمایه موردنیاز برای کشورهای معتبر نظیر انگلیس یا کانادا بسیار زیاد است. در بعضی از کشورها نیاز است که در فرایند سرمایه‌گذاری با یکی از شهروندان آن کشور شریک شد.
از دیگر معایبی که باعث می‌شود فرد متقاضی به هدف موردنظر خود نرسد این است که برخی از برنامه‌های سرمایه‌گذاری در ابتدا فقط اقامت موقت را اعطا می‌کنند. اگر سرمایه‌گذار خارجی نتواند به شرایط خاص تعیین‌شده برسد، اجازه اقامت لغو می‌شود. به‌عنوان‌مثال، در برخی برنامه‌های سرمایه‌گذاری، سرمایه‌گذار باید موقعیت‌های شغلی تمام‌وقت برای شهروندان آن کشور فراهم کند. اگر این مشاغل فراهم نشود، نمی‌توان حق شهروندی را کسب کرد و فرد سرمایه خود را از خواهد داد.
برای اطلاع از بهترین روش اخذ اقامت کلیک کنید.
